Potem buziak na do widzenia i wracam do salonu, gdzie promienie październikowego słońca tańczą na podłodze, pięknie rozświetlając nasze ukochane kąty i myślę: jest dobrze :) Jest dobrze, choć ten rok nie był lekki dla naszej rodziny, jest dobrze, bo wciąż jesteśmy razem, bo, pomimo nieutulonej tęsknoty w sercu za malutkim Antosiem, nadal mam mnóstwo powodów, by rano witać dzień z uśmiechem i radośnie go kończyć....
Niespiesznie ogarniam wzrokiem zabawki rozrzucone wczoraj przez synka, podnoszę z podłogi klocki (a i tak na każdym zdjęciu gdzieś się jeszcze wyłaniają :), czując ciepłe promyki słońca łaskoczące mnie po stopach... Ten cudny rok pozwala na to od prawie 7 miesięcy, nie pamiętam w moim ponad 40 letnim życiu, aby tak długo trwało lato...
Idę do naszej niewielkiej kuchni, (ech, ile to razy denerwował mnie jej metraż, ciasnota i niemożność zmieszczenia się w niej swobodnie z drugą osobą ), wkładam kubki po kawie i talerze po śniadaniu do zmywarki i myślę: kocham to miejsce pomimo wszystkich mankamentów, bo jest nasze, bo tu właśnie przygotowuję smakołyki dla moich 4 panów, bo stąd rankiem roznosi się na cały dom cudowny i niesamowity zapach świeżo parzonej kawy, i wreszcie, bo tutaj tworzy się niepowtarzalna i jedyna historia, historia naszej rodziny...
Myślę: kobieto, zobacz, jak dużo masz, jak wielkimi skarbami zostałaś obdarowana: oddany i kochający mąż, zdrowe dzieci, dom z ogródkiem....To bardzo, bardzo wiele, więcej niż mogłabym marzyć kiedykolwiek... Niby takie zwykłe życie, proste, czasami nużące wciąż tymi samymi obowiązkami, a tak cudowne i niesamowite, dające całkowite spełnienie....
Czas biegnie szybko, z każdym rokiem życia szybciej, uczę się więc czerpać z niego, co najlepsze i wykorzystać na to, co w życiu najważniejsze.... trzymajcie kciuki, aby się udało :)
Pozdrawiam Was serdecznie ciepłymi promykami jesiennego słońca,
Ewa
