Jestem mamą Aniołka......

To nie tak miało być, miało być zupełnie inaczej....
Miałam podzielić się z Wami radosną nowiną o oczekiwaniu na nasze kolejne dzieciątko, miałam pomału zaczynać przygotowywać wyprawkę, toczyły się już rozmowy o rozplanowaniu pokoi dla naszych dzieci, wszyscy bardzo cieszyli się z maleńkiego życia, jakim ponownie zostaliśmy obdarowani....

2 tygodnie temu pochowaliśmy naszego malutkiego synka....
Wcześniej okrutna diagnoza lekarska, potwierdzona badaniem USG, że jego serduszko przestało bić, rozpacz i traumatyczny pobyt w szpitalu, prowokacja poronienia i zabieg....
Wizyta w prosektorium, gdzie jedyny raz mieliśmy okazję zobaczyć i przytulić ciałko naszego synka.... i, kilka dni później, ostatnie pożegnanie na cmentarzu....

Antosiu, wiem, że jesteś teraz szczęśliwy w najlepszym możliwym miejscu, wiem, że przytula Cię zamiast mnie Najlepsza Matka, że opiekują się Tobą prababcie, pradziadkowie i bawisz się wesoło z kuzynami... Wiem o tym wszystkim i mocno w to wierzę, a jednak tak bardzo mi żal, że to nie ja tulę Cię do snu, ocieram łzy, uczę słów, daję całą moją miłość....

Postawiłeś nam Malutki bardzo wysoko poprzeczkę: Wszyscy: twoja mama i tato, bracia, będziemy się bardzo starać, aby podołać życiowym wyzwaniom i w nagrodę spotkać się z Tobą w niebie.... musimy....bo bardzo Cię kochamy.... do zobaczenia nasz Kochany Skarbie....